Menu główne:
Odcinek: Drawno - biwak "Barnimie" .
Odcinek trudny od miejscowości Barnimie, ok. 9,5 km.
Jeśli zaczynacie spływ dopiero od tego miejsca to kajak najdogodniej wodować bezpośrednio u nas - mieścimy się nad samym jeziorem. Płynąc 200 m kajakiem widać most. Przy nim istnieje bardzo ładnie zorganizowany punkt informacyjny DPN, gdzie można wykupić zezwolenie na biwakowanie i ewentualne wędkowanie.
Na południowym brzegu jeziora Dubie, zaraz za mostem widnieje stanica wodna PTTK. Na prawym brzegu widoczne są zabudowania miasta, a dalej, w kępie wysokich drzew park i cmentarz. Za nimi uchodzi strumień Sitna, tworząc wcinający się w wody jeziora stożek napływowy.
Wypływ Drawy (68,3 km) z jeziora, łatwy do odszukania, znajduje się naprzeciw ostatnich przed parkiem i cmentarzem zabudowań Drawna, pomiędzy polami oddzielonymi od jeziora szpalerem olch, a kępą wysokiego sosnowego lasu, w środkowej części południowo - wschodniego brzegu.
Tutaj zaczyna się teren Drawieńskiego Parku Narodowego. Po ujściu z jez. Dubie rzeka płynie przez łąki, gdzieniegdzie urozmaicane płatami lasu.
Rzeka jest tu spokojna, szeroka i dość głęboka, prawie natychmiast rozszerza się z prawej strony w rozlewisko zarastające roślinnością wodną. W rozlewisku dostrzeżemy zbiorowiska rdestnic: rdestnicę połyskującą i przeszytą, a na powierzchni wody zbiorowisko " lilii wodnych" : żółto kwitnących grążeli i białych grzybieni. Przy brzegach rośnie szuwar trzcinowy. Roślinność ta jest typowa raczej dla jezior lub wolno płynących, nizinnych cieków.
Docieramy do mostu kolejowego (67,5 km ) i prostego, uregulowanego odcinka rzeki. Brzegi zarośnięte są laskami olszowymi, a krzewiaste wierzby schodzą aż do wody. Nurt staje się szybszy. Napotykamy pierwsze zwalone drzewa, jednak łatwe do ominięcia.
Dalej most drogowy na drodze Drawno - Borowiec - (66,8 km) przy resztkach osady Drawnik. Pod mostem znajduje się próg, prawie niezauważalny przy wyższym stanie wody. Płyniemy środkiem, ponieważ po bokach leżą kamienie.
Na kamieniach, w nurcie rzeki widoczne jest stanowisko barwiącego głazy na krwistoczerwono krasnorostu hildebrandii, występującego zresztą dość pospolicie na dalszym odcinku spływu.
Nieopodal mostu w zaadaptowanej dawnej stodole bezobsługowy schron turystyczny z możliwością noclegu i rozpalenia ognia (tzw biwak "Drawnik" - należy do DPN i jest płatny! W średniowieczu był tutaj bród. W późniejszym czasie powstał młyn wodny. Gwałtowny rozwój osada przeżyła w XIX w., kiedy to funkcjonowały dwa młyny, gorzelnia i folwark.
Na południe od drogi ruiny dworu i pozostałości założenia parkowego z kilkoma egzotycznymi drzewami (m. in. orzech włoski i dąb błotny). Po II wojnie światowej działał PGR. Obecnie większość obiektów nie istnieje. Na północ od ruin osady wzniesienie zwane "Szwedzkimi Szańcami", które jest prawdopodobnie grodziskiem. W pobliżu zniszczony cmentarzyk ewangelicki.
W odległości 1,5 km (od mostu w prawo) od Drawnika znajduje się osada Borowiec. Powstała w połowie XVIII w. w ramach akcji kolonizacji Puszczy Drawskiej. W 2 połowie XIX w. funkcjonował tu majątek ziemski. Powstało wtedy założenie parkowo - pałacowe. Park liczy 1,6 ha powierzchni. Rośnie w nim 9 pomnikowych dębów, daglezje i okazały jesion. Pałacyk myśliwski powstał w pierwszych latach XX w. Posiada malowniczą, urozmaiconą bryłę. Obecnie mieści się w nim hotelik myśliwski Nadleśnictwa Drawno. Wcześniej był tu hotel robotniczy i szkoła leśna. Zachowały się jeszcze dwa budynki gospodarcze dawnego założenia folwarcznego. W pobliżu pozostałości cmentarza z XIX w.
Przepływamy pod linią energetyczną. Na prawym brzegu stary, pomnikowy buk. Rzeka płynie wśród pól, ale jest od nich oddzielona po obu stronach kurtynami olszowego lasu. Laski przy brzegach rzeki nabierają charakteru typowych łęgów jesionowo-olszowych i są już odtąd stosunkowo mało zniekształcone przez człowieka. Na skarpach pojawiają się fragmenty kwaśnej buczyny.
Mijamy samotne zabudowania (66,3 km) na wysokim lewym brzegu i rosnące na skarpie kasztanowce. Na zboczach ładna kwaśna buczyna z pomnikowymi bukami. Przy rzece pojawiaj ą się coraz ładniejsze fragmenty łęgów jesionowo-olszowych. Na prawym brzegu zaczyna się zwarty las, na lewym, za przerywanym miejscami pasem drzew, pola. Rzeka opływa niewielką wysepkę porośniętą olszami. Należy płynąć prawym, głównym ramieniem.
Dopływamy do drewnianej kładki (65,6 km), przez którą prowadzi ścieżka do odległego o 1,2 km Podegrodzia. Pod kładką najwygodniej przepłynąć środkiem z prawej strony. Odcinek rzeki za mostkiem jest już spokojniejszy i szerszy. Na brzegach pojawiają się szuwary trzcinowe, a za nimi skupienia turzyc. Są tu miejsca lęgowe kaczek.
Za zakrętem w lewo na środku rzeki dostrzeżemy zanurzony głaz narzutowy. Na wydatnym zakręcie w lewo, z prawej strony kończy się las. O 100 m od rzeki widoczna jest leśniczówka Małożyn (64,7 km). Dalej płyniemy wśród pól i nadbrzeżnych lasków. Na zboczach doliny rosną fragmenty grądów dębowo-grabowych, nad samą rzeką łęgi olszowe. Rzeka jest tu szeroka i dość spokojna, bez większych przeszkód.
Dopływamy do wsi Barnimie - należącej do najstarszych na ziemi choszczeńskiej. (najpierw linia energetyczna i telefoniczna, potem zabudowania na lewym brzegu). Pod mostem drogowym (62,4 km) znajduje się próg. Należy płynąć nieco w prawo od środka rzeki.
Przy moście w Barnimiu znajduje się tradycyjne miejsce kąpieli, dogodne do zatrzymania kajaka.
Wysokie zbocze opadające z prawej, to rezerwat " Dębina" . Na skarpie rosną imponujące buki i dęby szypułkowe.
Po chwili mijamy przyczółki dawnego mostu. Warto przybić do lewego brzegu, przy porośniętej lepiężnikami łące i zwiedzić pozostałości podworskiego parku z zabytkowym drzewostanem.
Za kilkoma zakolami widać kamienne przyczółki (61,1 km) dawnego mostu i pozostałości dawnego tartaku.
Powstał on w XIX w. i funkcjonował do II wojny światowej. Zachowały się resztki budowli hydrotechnicznych i mostu (uwaga na wartki prąd i podwodne przeszkody!). W pobliskiej leśniczówce tuż po wojnie znajdowało się schronisko turystyczne Polskiego Związku Kajakowego. Uchodzący z prawej strumień sygnalizuje rezerwat "Grabowy Jar" . Na lewym brzegu widnieją resztki obmurowanego kamieniami koryta doprowadzającego wodę do napędu piły. Niżej nurt rzeki rozmył terasę zalewową i dlatego olsze - pozostałości dawnego lasu - stoją w wodzie.
Tu właśnie wkraczamy w najpiękniejszy i najbardziej pierwotny odcinek rzeki. Jest on zarazem najtrudniejszy na całym szlaku. Liczne zwalone drzewa nieraz przegradzające całe koryto, kręta i głęboko wcięta dolina, bardzo szybki prąd - z taką właśnie rzeką będziemy się zmagać przez najbliższych kilka kilometrów. Liczyć się trzeba z koniecznością kilkakrotnego przenoszenia kajaka, a także z możliwości nieplanowanej kąpieli.
Odtąd na obu zboczach doliny możemy śledzić typowy układ roślinności nie przekształcony przez człowieka: kwaśne buczyny na stromych skarpach i łęgi olszowo-jesionowe na nadrzecznej terasie. Rzeka jest tu nieco spokojniejsza, choć nadal nurt jest bystry, a koryto przegradzają zwalone drzewa.
W górze, na wysokim prawym brzegu mijamy szkółkę leśną Nadleśnictwa Drawno, a nad rzeką - ujęcie wody na jej potrzeby. Po chwili, po prawej stronie zobaczymy zniszczone drewniane schodki, wiodące dawniej do biwaku " Przy Źródełku" , zlikwidowanego po utworzeniu Parku Narodowego.
Za uprawą olszy na terasie zalewowej, po prawej widnieje urwiste, osuwające się zbocze. Wkrótce dotrzemy do oznakowanego biwaku "Barnimie" (58,8 km), położonego na wysokiej skarpie prawego brzegu (na rzece pomost, w górę wiodą schodki).
Obecne pole namiotowe powstało w miejscu dawnej bindugi, która wchodziła w zorganizowany system spływu drewna, który funkcjonował na Drawie od połowy XIX w. do lat 70-tych XX w. Powstało wówczas 12 bindug na odcinku od Barnimia do Kamiennej, gdzie z kolei rozpoczynał się szlak żeglugi towarowej.